Izba Przemysłowo-Handlowa (później Muzeum Tradycji i Chwały Oręża Związku Radzieckiego oraz Radziecko-Polskiego Braterstwa Broni)

Budynek przy obecnej ulicy W. Łukasińskiego 25 został zbudowany przez radnego miejskiego i kupca Ericha Schneidera. Na początku lat 80. XIX w. jego adresem była Schützenstraße 16, w drugiej połowie tego samego dziesięciolecia – nr 17, a w latach 90. XIX – nr 25. Po śmierci Ericha Schneidera (10 października 1896) mieszkała tutaj wdowa Mathilde Schneider z domu Röther. Od ok. 1905 r. do początku lat 20. XX w. właścicielem budynku była Molly von Rieben, wdowa po właścicielu szlacheckiego majątku ziemskiego. Przez krótki okres w połowie lat. 20. dom należał do handlarza winem Fritza Gründera. A od ok. 1930 r. był własnością legnickiej Izby Przemysłowo-Handlowej. Wcześniej Izba zajmowała I piętro budynku przy Jochmannstraße 12 (ul. Powstańców Śląskich).
Izba handlowa w Legnicy została powołana 18 listopada 1850 r. Jej ukonstytuowanie miało miejsce 21 października 1851 r. Jej prezydentem został kupiec Th. Neumann. Ze względu na brak jakiejkolwiek działalności została ona rozwiązana na mocy królewskiego dekretu z 4 maja 1857 r. W 1871 r. powołano Izbę Przemysłowo-Handlową (Industrie und Handelskammer). Na jej czele 16 maja 1871 r. stanął radca handlowy Rudolf Treutler. Pełnił swoją funkcję do 1873 r. Po nim Izbie przewodniczyli: bankier Jakob Rawitscher (1873-1884), bankier Ludwik Mattheus (1885-1900), radca handlowy Feodor Beer (1901-1906), kupiec i radny Anton Sochaczewski (1907-1916), bankier Karl Selle (1916-1919), kupiec i radca handlowy Max B.G. Lange (od 1920 do lat 30.). Ostatnim prezydentem Izby był fabrykant Karl Schlottmann.
Początkowo Izba działała wyłącznie w granicach administracyjnych miasta. Dopiero w 1896 r. decyzją władz państwowych rozszerzyła działalność na Bolesławiec, Chojnów, Jawor, Lubin, Złotoryję, a od 1918 r. na Bolków. Podstawowym celem Izby było reprezentowanie interesów przemysłowców i kupców wobec władz państwowych i samorządowych. Oprócz tego prowadziła handlową szkołę zawodową.
Po wojnie budynek był użytkowany m.in. przez słuchaczy Gimnazjum Przemysłowo-Energetycznego, a następnie stanowił siedzibę Młodzieżowego Domu Kultury. We wrześniu 1965 r. został przekazany Rosjanom. W zamian władze miasta odzyskały gamach teatru. Na początku lat. 70. dowództwo Północnej Grupy Wojsk podjęło decyzję o otwarciu w Legnicy muzeum. Na ten cel przeznaczono budynek przy ówczesnej ul. H. Sawickiej. Dobudowano do niego skrzydło mieszczące salę widowiskową. Muzeum Tradycji i Chwały Oręża Związku Radzieckiego oraz Radziecko-Polskiego Braterstwa Broni uroczyście otwarto 7 maja 1975 r. uświetniając tym samym trzydziestą rocznicę zwycięstwa nad faszyzmem. Ekspozycję przygotowano w 13 salach na 3 piętrach. Szczególnym zainteresowaniem mieszkańców Legnicy cieszyła się plenerowa ekspozycja przed budynkiem, na której zgromadzono m.in. czołg T-34, katiuszę czy odrzutowy myśliwiec MIG-17. Muzeum działało do 1991 r.

Źródła:
W. Kalski, Legnicki Tarninów. Dzielnica i jej mieszkańcy (1878-1939), cz. 1, Legnica 1998.
W. Kondusza, Śladami Małej Moskwy, Legnica 2009
Wirtschaftsleben in Liegnitz, T. I: Industrie und Handel in den Jahrzehnten des 20. Jahrhunderts, Lorch/Württemberg 1990