Złotoryjski Lasek (Bürgerwäldchen)
Przy drodze do Złotoryi, w południowo-zachodnim skraju miasta powstał pod koniec XIX w. kompleks leśny zwany wówczas Laskiem Mieszczańskim. Obecnie ze względu na swoje położenie przy jednej z wylotowych dróg nosi on nazwę Złotoryjskiego. Teren ten wcześniej był własnością konsorcjum legnickich mieszczan. Na zboczach znajdowały się miejsca gdzie wydobywano piasek, glinę oraz węgiel brunatny dla pobliskich cegielni. Działało ich tu kilka; dwie przy al. Zwycięstwa, jedna przy ul. Kilińskiego i na końcu ul. Ceglanej. W 1833 r. przy drodze przecinającej obecny Lasek Złotoryjski, na Wzgórzu Zwycięstwa powstała kawiarnia nazwana Siegeshöhe, na miejscu której po pożarze w 1855 r. został wzniesiony w 1891 r. nowy budynek restauracyjny. W jej pobliżu w 1910 r. został wzniesiony pomnik w 150 rocznicę bitwy stoczonej pod Legnicą w 1760 r. Dzieje Lasku Mieszczańskiego rozpoczynają się właściwie od 1890 r. Wtedy to rozpoczęto planowe nasadzenia na jego terenie. Ideę utworzenia Parku w tym miejscu rozpowszechnił i wspierał finansowo bankier i prezes legnickiej Izby Handlowej Ludwig Mattheus. Na jego cześć nazwano wzgórze znajdujące się we wschodniej części Lasku (Mattheushügel). Na tym wzgórzu znajdował się pierwszy i jedyny dotąd w Legnicy tor saneczkowy. W jego pobliżu na niewielkim wzniesieniu umieszczono kamień upamiętniający kupca i radnego miejskiego Ericha Schneidera (1835-1896). W 1965 r. wytarto dedykację i przerobiono go na kamień upamiętniający XX-lecie PRL. Pracami nasadzeniowymi w prawej części Lasu (w rejonie dawnej wsi Białka), zajęła się rodzina Rufferów – legnickich potentatów w branży sukienniczej. Dzięki ich finansowemu wsparciu nasadzono tam w sumie, do 1907 roku, 150 tys. drzew. W 1907 r. rodzina przekazała miastu ten teren (znany jako Park Ruffera). Upamiętnione to zostało ok. 1910 r. pomnikiem w formie ławy z wizerunkiem z wizerunkiem Samuela Beniamina Ruffera. W końcu lat 30. XX wieku, po wykupieniu terenów z rąk prywatnych, na zachód od Parku Ruffera rozpoczęto budowę Szpitala Wojskowego, który od 1945 r. znajdował się w rękach Północnej Grupy Wojsk Armii Radzieckiej. Park do 1945 roku był miejscem wypoczynku legniczan. Wyposażono to miejsce w typowe dla parków budowle: pergole, altany, groty, “miejsca zadumy”, poprzecinano krętymi alejami i promenadami. Wyraźnie oddzielono część rekreacyjną, od części przemysłowej. Po wojnie teren ten zatracił swój charakter, stając się z każdym rokiem dzikim obszarem.
Źródła: M. Juniszewski, Urbanonima Legnicy. Z dziejów miasta. [w:] Szkice Legnickie, t. XXXIII, Legnica 2012. http://www.pzw.org.pl/kotwica/cms/1719/akweny_pod_opieka__kola_
Wzgórze Mattheusa znajdujące się na terenie Lasku Złotoryjskiego. Karta pocztowa z 1906 r. ze zbioru Z.Grosickiego
Ogród botaniczny na terenie Laski Złotoryjskiego na karcie pocztowej z 1907 r. ze zbioru Z.Grosickiego
Ogród botaniczny na terenie Lasku Złotoryjskiego istniejący tam od 1901 r. Karta pocztowa z 1903 r. ze zbioru Z.Grosickiego
Tor saneczkowy przy Wzgórzu Mattheusa w Lasku Złotoryjskim. Karta pocztowa ze zbioru K.Makowca
Tor saneczkowy przy Wzgórzu Mattheusa w Lasku Złotoryjskim. Karta pocztowa z 1914 r. ze zbioru Z.Grosickiego
Tor saneczkowy przy Wzgórzu Mattheusa w Lasku Złotoryjskim. Karta pocztowa z 1908 r. ze zbioru Z.Grosickiego
Ludwig Mattheus i wzgórze w Lasku Złotoryjskim nazwane jego imieniem. Karta pocztowa z 1907 r. ze zbioru K.Makowca
Aleja Zwycięstwa na karcie pocztowej z 1905 r. ze zbioru W.Ziętka
Tor saneczkowy w Lasku Złotoryjskim. Karta pocztowa z 1915 r. ze zbioru K.Makowca
Fragment Alei Zwycięstwa w Lasku Złotoryjskim na karcie pocztowej z 1903 r. ze zbioru Z.Grosickiego
Reprodukcja karty pocztowej przedstawiającej kamień upamiętniający Ericha Schneidera (prawa autorskie: Liegnitzer Sammlung Wuppertal)
Kopiec Ludwiga Mattheusa w Lasku Złotoryjskim powstał w 1903 r. Pełnił on funkcję wzgórza widokowego. Karta pocztowa ze zbioru K.Makowca
|
|