Kunice - Kunitz
W 1250 r. pojawiła się nazwa wsi w formie Cunino, w 1297 r. – Kunicz, ok. 1300 r. – Kunitz, w 1318 r. Cunicz, w 1414 r. – Kunilz, w 1445 r. – Cünytz. W XVIII w. wieś składała się z trzech części: Ober-, Nieder- Kunitz i Seegasse. Właścicielką Górnych i Dolnych Kunic była Marianne Eleonore von Stange (1722). Następnie Górne Kunice należały do Balzera von Pusch (1761) i Sopie Elizabeth von Pusch (1773). Natomiast Dolne Kunice w tym czasie należały do Hansa Albrechta von Stange (1755), Sabiny Heleny, wdowie po baronie von Kottulinskym (1743), Johanna Friedricha Sigmunda von Stange (1767), który w 1774 r. objął w posiadanie obie części wsi. W 1781 r. właścicielem obu części był nieznany z imienia von Stange. W 1797 r. radca handlowy Harnwolf sprzedał obie części oraz Zimnice Siegmundowi von Rothkirch z Barcinka (Berthelsdorf). W pierwszej połowie XIX w. dobra rycerskie w dolnej części Wsi były własnością: spadkobierców Frommholda (1830), Karla Frommholda (1845), Arthura Prins-Reichenheima (1876), wdowy Mety Thiel (1894), Waldemara Jurock (1910) i Mety Jurock de domo Schulz (1937). Właścicielami dóbr rycerskich w górnej części Kunic byli: Schubert (1830), Eduard Schubert ze Spalonej (1845, 1876), wdowa Elise Schubert de domo Schmidt ze Spalonej (1894, 1910). W latach 1923-1945 majątek należał do rodziny von Kreis. Obecnie wieś jest siedzibą gminy Kunice. Na terenie Kunic znajduje się największe z podlegnickich jezior. Jezioro Kunickie ma powierzchnię ok. 95 ha i głębokość do 7 m. We wschodniej stronie znajduje się Wyspa Mew (1 ha), która swoją nazwę zawdzięczała masowo gniazdującym tam ptakom. W pobliżu jeziora zachowała się jedna z rezydencji zbudowana w latach 50. XVI w. W połowie XVII w. dokonano jej przebudowy w stylu barokowym. Kolejne prace przeprowadzono w latach 60. XVIII w. i w 1799 r., kiedy zmodernizowano wnętrza. W latach 20. XIX w., po kolejnej przebudowie obiekt stracił swoje renesansowe cechy. Kościół parafialny Serca Jezusowego wzmiankowany był w 1318 r. Pierwotnie wzniesiony w średniowieczu zachował zachodnią wieżę, do której dostawiono w XVIII w. (ok. 1755 r.) barokowy korpus nawowy z łącznikiem. Najstarszą jego częścią jest wieża zbudowana z kamieni. Korpus budynku pochodzi z XVII/XVIII w. Wnętrze nakryte pozornym sklepieniem wspartym na słupach empor zachowało kilka płyt nagrobnych z XVI – XVIII w. W 1993 r. kościół p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa został odbudowany po pożarze z 1989 r. i konsekrowany przez biskupa Tadeusz Rybaka.
Położenie: 51°13′27,0″N 16°14′55,2″E Liczba mieszkańców: 1933 – 908, 1939 – 885, 2002 - 1640.
Źródła: Gumiński T., Legnica i okolice. Przewodnik, Legnica 1993 Łuczyński R.M., Rezydencje i majątki szlacheckie w powiecie legnickim do 1945 roku, Wrocław 2012 Pilch J., Zabytki architektury Dolnego Śląska, Wrocław 1978 http://www.verwaltungsgeschichte.de/liegnitz.html#landkreis
Trzy widoki z Kunic. Szkoła wraz z kościołem, Jezioro Kunickie oraz budynek gospody sądowej. Karta pocztowa z 1941 r. wydana przez właściciela tej karczmy, którym był Willy George. Ze zbioru K.Makowca
Kunice. Widok na jezioro i znajdującą się przy nim gospodę. Karta pocztowa z 1912 r. ze zbioru K.Makowca
Nad brzegiem jeziora kunickiego w gospodzie zum Möwensee. Karta pocztowa z 1929 r. ze zbioru K.Makowca
Jezioro Kunickie na karcie pocztowej z 1941 r. ze zbioru K.Makowca
Grenadierzy królewscy podczas ćwiczeń w Kunicach. Karta pocztowa ze zbioru K.Makowca
Legniccy grenadierzy podczas ćwiczeń rzutem granatem w Kunicach. Karta pocztowa z 1916 r. ze zbioru K.Makowca
Okupy w Kunicach, w których swoje ćwiczenia przeprowadzał legnicki regiment grenadierów. Karta pocztowa z 1916 r. ze zbioru K.Makowca
Legniccy grenadierzy biorący udział w ćwiczeniach w Kunicach. Karta pocztowa z 1916 r. ze zbioru K.Makowca
Okopy legnickich grenadierów podczas ćwiczeń w Kunicach. Karta pocztowa z 1916 r. ze zbioru K.Makowca
Regiment landwery podczas ćwiczeń w Kunicach. Karta pocztowa z 1916 r. ze zbioru K.Makowca
Karczma sądowa w Kunicach i Jezioro Kunickie na karcie pocztowej ze zbioru L.Moszyńskiego
Pozdrowienia z Jeziora Kunickiego. W tle gospoda zum Möwensee. Karta pocztowa z 1928 r. ze zbioru L.Moszyńskiego
Gospoda zum Möwensee przy Jeziorze Kunickim należąca do Alfreda Beera. Karta pocztowa z 1932 r. ze zbioru K.Makowca
Karczma sądowa w Kunicach. Karta pocztowa z 1899 r. ze zbioru K.Makowca
Brzeg Jeziora Kunickiego przy restauracji Zum Möwensee należącej do Alfreda Beera, Karta pocztowa z 1939 r. ze zbioru K.Makowca
Idylla nad Jeziorem Kunickim. Karta pocztowa z 1939 r. ze zbioru K.Makowca
Pozdrowienia z Jeziora Kunickiego. W okienku widok gospody Zum Möwensee. Karta pocztowa z 1911 r. ze zbioru K.Makowca
Pozdrowienia z Kunic z widokiem gospody H.Fiedlera i Jeziora Kunickiego. Kolorowa wersja karty pocztowej z 1907 r. ze zbioru K.Makowca
Pozdrowienia z Kunic z widokiem gospody H.Fiedlera i Jeziora Kunickiego. Karta pocztowa z 1906 r. ze zbioru L.Moszyńskiego
Kunice i Jezioro Kunickie na karcie pocztowej z 1921 r. ze zbioru L.Moszyńskiego
Pozdrowienia z Kunic ze zdjęciami karczmy sądowej i Jeziora Kunickiego. Karta pocztowa z 1903 r. ze zbioru L.Moszyńskiego
Pozdrowienia z Kunic. Widok Jeziora Kunickiego i restauracji znajdującej się u jego brzegu. Karta pocztowa z 1897 r. ze zbioru L.Moszyńskiego
Pozdrowienia z Kunic. Litograficzna karta pocztowa z widokiem Jeziora Kunickiego, gospody zum Möwensee i Wyspą Mew z 1898 r. Ze zbioru L.Moszyńskiego
Widok na wieś i brzeg Jeziora Kunickiego. Karta pocztowa z 1936 r. ze zbioru L.Moszyńskiego
Gospoda zum Möwensee przy Jeziorze Kunickim. Karta pocztowa z 1927 r. ze zbioru L.Moszyńskiego
Kunice i Jezioro Kunickie na karcie pocztowej z 1938 r. ze zbioru L.Moszyńskiego
Jezioro Kunickie na karcie pocztowej z 1911 r. ze zbioru L.Moszyńskiego
|
|