Andersa Władysława (Raupachstraße)

Ulica została wytyczona w 1877 r. jako łącznik ulic Jaworzyńskiej i Złotoryjskiej. Nazwę Raupach Straße nadano jej w 1884 r., upamiętniając w ten sposób Ernesta Benjamina Salomona Raupacha. Południowa strona od ul. Orzeszkowej do Okrzei oraz północna: na odcinku od ul. Okrzei do Kościuszki, została zabudowana do 1903 r. Ok. 1903 r. przebito się przez zabudowę do ulicy Jaworzyńskiej. Wówczas do 1907 r. obie strony ulicy na odcinku od Jaworzyńskiej do Orzeszkowej wypełniły nowo wybudowane kamienice. Odcinek pomiędzy ul. Orzeszkowej a Wojska Polskiego zabudowano do roku 1912. Ulica, dzięki przydomowym ogródkom i nasadzonym drzewom, była jedną z ładniejszych w okolicy.
16 stycznia 1946 r. władze polskie nadały jej nazwę alei, a od 22 lutego tego roku – Armii Czerwonej, by  w ten sposób uczcić zwycięską armię [Armia Czerwona (1918-1946) – powszechnie używana nazwa Radzieckiej Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej]. 5 lipca 1991 roku Rada Miejska w Legnicy zmieniła nazwę na ulicy na: gen. Władysława Andersa. Przedłużenie ulicy do Złotoryjskiej nie udało się do dzisiaj. Przejście możliwe jest deptakiem, noszącym dumną nazwę ulica (sic!) Klubowa.
Ulica generała Władysława Andersa ma długość 455 m.

Władysław Anders (1892-1970), generał i polityk polski. W latach 1914-1917 był oficerem kawalerii w armii rosyjskiej; od 1918 w Wojsku Polskim, gdzie od 1919 roku pełnił funkcję szefa sztabu Armii Wielkopolskiej. Był dowódcą 15. Pułku Ułanów Poznańskich; uczestniczył w walkach w wojnie polsko-sowieckiej. Po ukończeniu Wyższej Szkoły Wojennej w Paryżu w 1924 r. został komendantem miasta stołecznego Warszawa. W 1934 r. otrzymał stopień generała brygady. Od roku 1937 dowodził Nowogródzką Brygadą Kawalerii, która w 1939 r. walczyła w składzie Armii Modlin. Ciężko ranny dostał się do niewoli sowieckiej. Do zawarcia układu polsko-sowieckiego więziono go na Łubiance i Butyrkach. W 1941 r. był dowódcą powstającej na terenie ZSRR Armii Polskiej, którą wyprowadził do Iranu i Iraku. W latach 1943 - 1946 dowódca 2 Korpusu Polskiego. Zwycięzca w bitwie pod Monte Casino. Po wojnie pozostał w Anglii, jako Naczelny Wódz i Generalny Inspektor Sił Zbrojnych (1946 - 1954). Od 1954 do 1970 r. był członkiem Rady Trzech i kierownictwa Skarbu Narodowego. Był przywódcą politycznym emigracji. W kraju przez długie lata oczekiwany "na białym koniu". Pochowany zgodnie z wolą na cmentarzu wojennym na Monte Casino.