Wrocławska (Breslauer Straße)

Nazwa ulicy pochodzi od kierunkowej drogi do Wrocławia. Na przestrzeni dziejów dzisiejsza ulica nosiła na różnych odcinkach różne nazwy. Pierwszy odcinek: plac Mariacki – plac Wilsona nosił nazwę Breslauer Thor (Brama Wrocławska) i nawiązywała do bramy miejskiej stojącej przed 1324 r. W 1409 r. postawiono murowaną bramę, a w 1450 nastąpiła budowa nowej bramy, przesuniętej bliżej placu Wilsona. Brama stała na wysokości dzisiejszej restauracji „W-Z”, a jej podziemie jeszcze w latach 60-tych wykorzystywał jeden z lokatorów. Warto sprawdzić czy dziś istnieje loch starej bramy. W 1720 r. zapadła decyzja o rozebraniu Bramy Wrocławskiej lecz z wykonaniem tego czekano do 1820 r. kiedy rozbiórkę wymusił zbyt wąski przejazd. Poszerzenie przejazdu nie wystarczyło i w 1825 r. nastąpiła dalsza jej rozbiórka. Dopiero w 1885 r. uprzątnięto resztki bramy i bastei wrocławskiej.
Obecny plac Wilsona nosił wówczas nazwę plac Wrocławski, gdyż z niego odchodziły dwie drogi do przejazdu przez Kaczawę w kierunku Wrocławia. Dawniejsza droga (mniej więcej wzdłuż dzisiejszej ulicy J. Libana) do brodu na Kaczawie, który był na wysokości dzisiejszej ul. Kartuskiej. Dalej droga biegła wzdłuż rzeki poprzez Stare Piekary do Środy Śl. i Wrocławia. Inne obejście było drogą do brodu mniej więcej na wysokości mostu na dzisiejszej ul. Wrocławskiej, za którym  rozchodziły się drogi na Jawor i poprzez  ulicę - dziś Kamienną do wcześniej wspomnianej drogi na Wrocław. Na tym brodzie już w 1324, 1378 r. i 1386 r. wspomniany jest „długi most” na Kaczawie. Dzięki postawieniu mostu droga stała się bardziej uczęszczana niż przez bród „kartuski”. W 1414 r. omawiany most został wymieniony na kamienny. W 1461 r. powstał masywniejszy kamienny most, ale i ten ulegał zniszczeniu w czasie kolejnych wielkich powodzi (1569 i 1608). Mimo napraw osłabiony most poddano gruntownej naprawie w 1690 r. W 1705 r. radca rządowy Matuschke ufundował posąg św. Jana Nepomucena – patrona mostów i orędownika tonących oraz w czasie powodzi, a w 1714 r. św. Franciszka Ksawerego – patrona misjonarzy i jezuitów. Do połowy XIX w. odcinek od placu Wrocławskiego do kamiennego mostu, od którego wziął miano, nosił nazwę Steinweg (pol. Kamienna Droga).
XIX w. jest początkiem zabudowy wcześniejszej drogi gruntowej prowadzącej do wsi Wielkie Piekary i dalej na Wrocław. Dotychczasowa nazwa Steinweg przeniesiona została na dzisiejszą ulicę Kamienną, a dotychczasowa Kamienna Droga zmieniła nazwę na Breslauer Straβe (Wrocławska). Nowo zagospodarowany szlak na prawym brzegu Kaczawy otrzymał nazwę Neue Breslauer Straβe (wolne tłum. Nowowrocławska). W 1925 r. oba odcinki otrzymały wspólna nazwę Breslauer Straβe. Nowy odcinek zaczął nabierać życia dzięki powstałym przy nim cmentarzom. W 1822 r. powstało założenie cmentarne; 1837 – Raphael  Praussnitzer właściciel prywatnego banku w Legnicy ofiarował gminie żydowskiej teren na kirkut; 1865 – budowa kaplicy na cmentarzu; 1877 - budowa domu pogrzebowego na cmentarzu żydowskim; 1881 - kolejna przebudowa i poszerzenie mostu ; 1897/8 - budowa zajezdni tramwajowej; 21.01.1898 r. – uruchomienie trzech linii tramwajowych, w tym linii nr III biegnącej od placu Wrocławskiego do cmentarza; 1911 -  budowa krematorium i zadrzewienie cmentarza; sierpień 1913 r. doprowadzono linię tramwajową do restauracji „Musentempel” (dziś: ”Pod Klonem”), zlikwidowanej w 1968 r.
W latach 20. XX w. powstał budynek kina „Kristallpalast”, później Bałtyk, które zostało zamknięte w 1981 r., a w latach 90. XX w. wraz z całą pierzeją wyburzone.
16 stycznia 1946 r. w ramach repolonizacji nazw zmieniono nazwę na Wrocławską. Dziś jest to główna trasa wylotowa do Wrocławia dopiero od skrzyżowania z ulicami: S. Czarnieckiego i St. Moniuszki. Można powiedzieć, że trakt wrocławski wrócił znowu na bród „kartuski”. Ulica Wrocławska rozciąga sie na długości 5120 m.