Tramwaje (Electrische Strassenbahn Liegnitz)

Wzrost liczby mieszkańców w drugiej połowie XIX w. oraz – co za tym – idzie rozwój przestrzenny Legnicy, doprowadziły m.in. do potrzeby zorganizowania komunikacji miejskiej. Już w 1878 r. rozważono projekt wprowadzenia tramwajów konnych. Następne  lata przyniosły pomysły wprowadzenia tramwajów parowych i gazowych. Ostatecznie do realizacji tych zamiarów nie doszło. Dopiero propozycja spółki elektrycznej „Felix Singer u. Co.” z Berlina została przychylnie przyjęta przez władze miasta. Firma zobowiązała się do budowy i eksploatacji na własny koszt linii tramwajowych z napędem elektrycznym. Ostatecznie oferta została zaakceptowana przez radnych 22 czerwca 1896 r.
Po uzyskaniu wymaganej zgody, 31 maja 1897 r., spółka przystąpiła do układania szyn w mieście oraz budowy siłowni przy ul. Wrocławskiej w pobliżu cmentarza. Prace zakończono pod koniec roku. 11 stycznia 1898 r. utworzono spółkę akcyjną Electritäts-Werke Liegnitz, której zadaniem było przejęcie całego majątku przedsiębiorstwa i jego eksploatacja.
21 stycznia 1898 r. nastąpiło przekazanie tras do użytku publicznego. Na uczestników uroczystości czekały w pobliżu pasażu Piotra i Pawła trzy udekorowane wieńcami tramwaje. Od tego momentu legniczanie mieli do dyspozycji trzy linie tramwajowe:

Linia I – okólna: Dworzec Kolejowy - pl. Zamkowy (Schloßplatz) – ul. Zamkowa (Schloßstraße) – ul. Grodzka (Burgstraße) – Rynek (Ring) – ul. Chojnowska (Haynauer Straße) – ul. Hutników (Grenadierstraße) – ul. Złotoryjska (Neue Goldberger Straße) – pl. Wolności (Wilhelmsplatz) – ul. Złotoryjska (Goldberger Straße) – Rynek (Kleiner Ring) – pl. Słowiański (Friedrichsplatz) – ul. Witelona (Breslauer Platz) – pl. Wilsona (Gartenstraße) – ul. Libana (Lindenstraße) – Dworzec Kolejowy.
Linia II – ul. Ściegiennego (Hedwigstraße) – ul. Jaworzyńska – skrzyżowanie z dzisiejszą aleją Zwycięstwa (Dornbusch): ul. Ściegiennego (Hedwistraße) – ul. Rycerska (Ritterstraße) – ul. Partyzantów (Kohlmarkt) – Rynek (Kleiner Ring) – pl. Słowiański (Friedrichsplatz) ul. Mickiewicza (Louisenstraße) – ul. Łukasińskiego (Schützenstraße) – ul. Jaworzyńska (Jauerstraße, Dornbusch).
Linia III – pl. Wilsona (Breslauer Platz) – cmentarz: pl. Wilsona (Breslauer Platz) – ul. Wrocławska (Breslauer Straße) – cmentarz.

Z czasem długość tras wydłużano lub skracano. W 1913 r. przedłużono dwie linie w kierunku Przybkowa (w pobliżu restauracji „Tivoli” – dziś znajduję się tam budynek Zespołu Szkół Rolniczych) i Piekar Wielkich (przy Musentempel – restauracja „Pod Klonem” na ul. Wrocławskiej). W 1933 r. odcinek linii na ul. Złotoryjskiej przedłużono do pl. Łużyckiego (Logauplatz).
Tramwaje kursujące na poszczególnych liniach nie posiadały oznaczeń cyfrowych, lecz zaopatrzone były w kolorowe tarcze. Wagony pierwszej linii opatrzone były białymi tarczami, drugiej – białymi z zielonym paskiem, a trzeciej – białymi z czerwonym paskiem. Oznaczenia cyfrowe wprowadzono dopiero 1 sierpnia 1940 r. Tramwaje kursowały codziennie od godz. 7 do 21 (w późniejszym okresie do godz. 22). Początkowo bilet za przejazd kosztował 10 fenigów. Równocześnie wprowadzono system opłat abonamentowych w postaci specjalnych żetonów dla pracowników, urzędników i uczniów, a także wykonane z galalitu żetony, które wykorzystywane były podczas przesiadki do tramwaju innej linii.
Po przejęciu miasta przez władze polskie, 31 października 1945 r., przywrócona została komunikacja tramwajowa. W latach 60. podjęto decyzję o zastąpieniu komunikacji tramwajowej – autobusową. Ostatni tramwaj przejechał ulicami Legnicy 13 lipca 1968 r. 

Źródło: G. Humeńczuk, Tramwaje w Legnicy 1898-1968, Legnica 1998