Pomnik legniczan poległych w wojnie prusko-francuskiej

W parku miejskim znajduje się pomnik „drzemiącego lwa” – jest to pomnik legniczan poległych w wojnie prusko-francuskiej.  Odsłonięty w 1872 roku, upamiętniał żołnierzy poległych w latach 1870 – 1871. W działaniach wojennych brali udział grenadierzy z legnickiego regimentu m.in. w bitwach pod Weißenburgiem (4 sierpnia 1870), pod Wӧrth (6 sierpnia 1870), a także pod Sedanem i Paryżem. W pierwszych dwóch bitwach regiment stracił 73 % stanu oficerów i 30 % żołnierzy. Do Legnicy grenadierzy wrócili 2 czerwca 1871 roku.

Pierwotnie pomnik miał być poświęcony wyłącznie grenadierom, ostatecznie poświęcono go wszystkim legniczanom. Ofiary, które oddały życie w walce za ojczyznę upamiętnić miała rzeźba przedstawiająca drzemiącego lwa, kopia znanego dzieła Christiana Daniela Raucha. Pierwowzorem był posąg pochodzący z grobowca generała Gerharda Johanna Scharnhorsta, jednego z bohaterów wojny wyzwoleńczej z lat 1813 – 1815. Lew z berlińskiego grobowca Scharnhorsta, stał się symbolem męstwa i waleczności pruskiego żołnierza, symbolem czekającej na przebudzenie uśpionej siły. Legnickiego lwa wykonano w berlińskiej odlewni Gladenbeck Kunstgießerei, ze spiżu pochodzącego z lufy francuskiego działa. 30 lipca umieszczono go na cokole opatrzonym napisem: „Pamięci bohaterów z powiatu legnickiego i miasta Legnicy i z Regimentu Grenadierów Królewskich (2 Zachodniopomorskiego Nr 7) poległych w walkach lat 1870 – 1871”. Uroczystość poświęcenia pomnika odbyła się 4 sierpnia 1872 roku, w drugą rocznicę bitwy pod Weißenburgiem.

Pomnik, pozbawiony jedynie napisu do dziś zajmuje swoje miejsce - funkcjonując jako rzeźba parkowa. Zapewnie został oszczędzony przez Rosjan, a później Polaków ponieważ przedstawia lwa, który także jest elementem herbu miejskiego. I zapewne takie skojarzenia przychodziły do głowy pierwszym osadnikom niż skojarzenia z chwałą oręża niemieckiego.

Źródło: G. Humeńczuk, Legnickie pomniki przed II wojna światową, Legnica 2000