Szpital Miejski

Szpital przy ul. Chojnowskiej został wzniesiony na terenach, które miasto zakupiło w 1862 r. od spadkobierców aptekarza Harscha. Wstępny projekt szpitala opracował miejski radca budowlany Otto Kirchner. Pierwotnie przewidywał on wzniesienie gmachu głównego i oddzielnych pawilonów: dla chorych na ospę, psychicznie chorych, położniczego i kostnicy. Jednak koszty takiej inwestycji okazały się zbyt wysokie, dlatego zdecydowano się na nową koncepcję zakładającą budowę dwóch budynków: głównego (na 95 łóżek) i dla chorych na ospę (14 łóżek). Gmach główny usytuowano frontem do ulicy Chojnowskiej (wówczas Neue Haynauer Straße 27). To trzypiętrowy budynek w stylu florenckiego renesansu z elementami neoklasycyzmu. 27 lutego 1865 r. rada miejsca zatwierdziła nowy projekt wraz z kosztami inwestycji (56 tys. talarów). Prace budowlane rozpoczęte wiosną tego samego roku przerwano w związku wojna prusko-austriacką (1866). Wznowiono je w 1868 r. i zakończono w roku następnym. Ogólny koszt inwestycji wyniósł 63,3 tys. talarów. Uroczyste otwarcie szpitala nastąpiło 26 października 1869 r., a już 1 listopada zostali przyjęcie pierwsi pacjenci. Szpital mógł pomieścić od 100 do 130 chorych. Dumą dyrekcji był oddział ortopedyczny wyposażony w najnowszy sprzęt. W 1898 r. podjęto decyzję o rozbudowie placówki, nad którą miał czuwać przybyły z Berlina radca budowlany Lothar Schönefelder. Zaplanowano wówczas rozbudowę gmachu głównego oraz wstawienie wokół niego dodatkowych pawilonów: dla psychicznie chorych, zakaźnego, laboratorium, kostnicy, domu dla dyrektora szpitala, pralni, kuchni i kotłowni. Założono też oświetlenie elektryczne, hydranty oraz połączenie telefoniczne pomiędzy budynkami. Roboty trwały do 15 maja 1901 r. W 1910 r. w placówce pracowało 45 lekarzy, 4 lekarzy wojskowych, 6 stomatologów oraz 73 pielęgniarki. W 1937 r. do gmachu głównego dobudowano skrzydło zachodnie. Po II wojnie światowej obiekt użytkowany był przez Rosjan. Działała tam wtedy poliklinika z oddziałami: położniczym, okulistycznym, dermatologicznym oraz stomatologicznym. Obecnie obiekt, niedostępny i nie użytkowany popada w ruinę.

Źródła:
Humańeczuk G., Makuch M., Śladami legnickich zegarów, Legnica 2017
Mokrzanowska M., Budych Z., Wszystkim na zdrowie. Historia Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego w Legnicy, Legnica 2009