Hoth Hermann

Generał Hermann Hoth urodził się 12 kwietnia 1885 roku w Neuruppin. W 1904 roku będąc kadetem wstąpił do Pułku Piechoty Nr 72 w Torgau. W czasie pierwszej wojny światowej w stopniu kapitana wszedł do Wielkiego Sztabu Generalnego. Mimo młodego wieku powierzono mu dowodzenie ważnymi jednostkami, a w ostatnim roku wojny został pierwszym oficerem sztabowym 30.Dyziwji Piechoty. Po wojnie Odznaczony Krzyżem Rycerskim Orderu Domu Królewskiego von Hohenzollernów z Mieczami powrócił w rodzinne strony. Początkowo wstąpił do ochotniczego korpusu strzelców pieszych gen. Maerckera. Na początku 1922 roku awansowany do stopnie majora dołączył do sztabu Truppenamtu. W 1929 roku został awansowany do stopnia podpułkownika, a następnie porucznika w 1932 roku. Wtedy też objął dowództwo 17. Pułku Piechoty.

1 października 1934 Hoth w stopniu generała brygady i dowódcy piechoty III stopnia został przeniesiony do Legnicy, gdzie powierzono mu nadzór nad tworzeniem 18.Dolnośląskiej Dywizji Piechoty (18. Infanterie-Division) w Legnicy, Jaworze, Głogowie, Zgorzelcu i Jeleniej Górze. 18 października 1935 roku generał major Hoth objął nad nią dowództwo. Jednocześnie mianowany został na stopień generała dywizji. W Legnicy Hoth wraz z żona i synem mieszkali przy Schubertstraße (ul. Wojska Polskiego). Syn Jochen uczęszczał do Akademii Rycerskiej, w 1939 r. zdał tutaj maturę. W 1944 roku w wieku 23 lat, w stopniu kapitana służąc na froncie wschodnim trafił do niewoli. Od tego momentu został uznany za zaginionego.

1 kwietnia 1938 roku generał dywizji Erich von Manstein zastąpił Hotha na stanowisku dowódcy 18.Dywizji. Od 5 października do 23 października 1938 roku Hoth ponownie objął w czasie zajęcia Sudetów dowództwo legnickiej dywizji, zastępując swojego następcę, skierowanego na stanowisko w Sztabie Generalnym grupy wojsk Rundstedt.

10 listopada 1938 roku Hermann Hoth został awansowany do stopnia generała piechoty i mianowany generałem dowodzącym stacjonującego w Jenie XV Korpusu Pancernego. Na jego czele dowodził w czasie walk w Polsce, przyczyniając się do powodzenia całej kampanii. W czasie kampanii francuskiej Hoth przekroczył linię Mozy koło Dinant i odniósł kolejne sukcesy. Podczas ataku na Związek Radziecki dowodził 3 grupą pancerną, biorąc udział w działaniach w ramach Grupy Armii „Środek”. 9 lipca 1941 już jako generał pułkownik zdobył Witebsk. Od 5 października 1941 do 1 czerwca 1942 dowódca jako 17 Armii – 27 października 1941 zdobył na jej czele Kramators. Następnie walczył na Ukrainie. 1 czerwca1942 roku przejął dowództwo naczelne 4 Armii Pancernej. W listopadzie 1942 roku jego armia w ramach Grupy Armii „Don”, dowodzonej przez Ericha von Mansteina, walczyła na południe od Stalingradu. Jednak nie udało mu się przedrzeć do okrążonych w Stalingradzie wojsk 6 Armii Paulusa.. W ostatnich zakrojonych na szeroka skalę operacjach na Wschodzie latem 1943 roku Hoth brał udział w bitwie na łuku Kurskim. Został za nią odznaczony Krzyżem Rycerskim z Mieczami. Po bitwie o Dniepr i obronie Kijowa, w wyniku której 4 Armia poniosła ciężkie straty, Hoth został w listopadzie odsunięty przez Hitlera od dowodzenia, a miesiąc później przeniesiony do rezerwy.

Do służby został przywrócony w kwietniu 1945 roku, kiedy został powołany na dowódcę okręgu Rudaw. 8 maja 1945 roku poddał się Amerykanom. W październiku został skazany na 15 lat więzienia za zbrodnie wojenne w podległych mu jednostkach. 7 kwietnia 1954 roku zwolniono go przedterminowo z więzienia w Landsbergu n. Lech. W 1958 roku napisał książkę o operacjach wojsk pancernych Panzer – Operationen. Zmarł 26 stycznia 1971 roku w Goslar.

Źródło: H. Unverricht, Życiorysy Legniczan i mieszkańców ziemi legnickiej 1241 – 1945, Legnica 2008