Kilińskiego Jana (Todtenweg, Weißenhofer Straße)

Ulica Jana Kilińskiego powstała na dawnej drodze prowadzącej do majątku Biały Dwór (Weissenhof). Droga przebiegała koło Sępiej Góry (Geiersberg), na której najprawdopodobniej znajdowała się wcześniej szubienica, być może czego odbicie znajdujemy w XVIII wiecznej nazwie drogi.W drugiej połowie XIX w. tereny pomiędzy tą drogą, a drogą złotoryjską wykupuje Gottfried Bienwald i stawia tu cegielnię otoczoną kopalniami gliny. Był to bardzo dobry pomysł. Cegła z cegielni była wykorzystana przede wszystkim do budowy koszar grenadierów, oblicowania koscioła pw. św. Piotra i Pawła i innych obiektów w rozbudowujacej się Legnicy. Do opalania cegielni wykorzystał tez pobliskie złoże odmiany węgla drzewnego (lignit). Niestety złoże szybko wyeksploatowano i już jego zięć – Julis Rother, po przejęciu cegielni wykorzystywał węgiel z Wałbrzycha. Własna cegła posłużyła także do budowy dwóch rodzinnych willii przy ulicy Złotoryjskiej 87 i 89. Przysiółek powstały wokół dobra Biały Dwór, zwany po II wojnie  - Białka został nabyty przez miasto w 1934 r. Zabudowania przysiółka szumnie nazywane wsią znalazły się w zasięgu strefy zagrożonej szkodliwym działaniem Huty Miedzi Legnica. W 1994 roku zabudowania zostały rozebrane, a w częsci jej terenu wykonano zbiornik wodny będący częscią obiegu wodnego huty.

XVIII w. – Todtenweg;

ok. 1865 – Weiβenhofer Weg (od 1934 –Straβe)

W ramach repolonizacji nazw nadano miano ulicy Jana Kilińskiego (16.01.1946).

Todtenweg  - Droga Zmarłych -  nazwa wskazująca na drogę, którą przewożono zmarłych na legnickie cmentarze. Może odnosić się do czasu bitwy na polach pod Lipcami i Ulesiem  13. maja 1634, lub zwiazana jest z szubuenicą stojacą na Sępiej Górze. 

Weiβenhofer Straβe – droga kierunkowa do majątku Weissenhof [pol. Biały Dwór (Białka)]

Jan Kiliński (1760–1819), szewc warszawski; uczestnik powstania 1794, podczas insurekcji warszawskiej przewodził ludowi.

Ulica Jana Kilińskiego ma długość 1099,4 m.