Plac Wolności (Wilhelmsplatz)

Plac ukształtował się w latach 70. XIX w. wraz z innymi placami na drogach wylotowych miasta. Wcześniej w tym miejscu znajdowało się duże rozgałęzienie dróg, co widać do dzisiaj. Plac otrzymał za patrona cesarza niemieckiego Wilhelma I (1797-1888), nosząc nazwę Wilhelmsplatz. 20 kwietnia 1933 r. zmieniono ją na Adolf-Hitler-Platz.
Od 16 stycznia 1946 r. ta część miasta znana jest jako Plac Wolności. Prawdopodobnie taki pomysł na polską nazwę był demonstracją tejże wolności, którą Polsce próbował odebrać przywódca Trzeciej Rzeszy.
Najbliższe okolice placu w latach 1945-1968 zamieszkiwała głównie ludność żydowska. To, popularne wówczas miejsce spotkań, legniczanie nazywali placem Trzech Żydków. Nieoficjalna nazwa wzięła się od zbiegu trzech ulic, których bohaterami byli Żydzi (Julian Leński, Mordechaj Anielewicz i Antoni Galiński).
Plac Wolności zajmuje powierzchnię ok. 48 a.

Wilhelm I Hohenzollern (1797–1888) – król pruski (od 1861 r., wcześniej regent od 1858 r.), cesarz niemiecki (od 1871). Zjednoczył Niemcy pod berłem pruskim. Z Legnicą był silnie związany. Kilkakrotnie tu gościł. Był także honorowym komendantem i patronem regimentu legnickich grenadierów. Już w roku śmierci cesarza legniczanie podjęli decyzję o postawieniu pomnika, który odsłonięto w 1898 r. Pomnik strącono w 1945 r.

Adolf Hitler (1889–1945), przywódca niemieckiego faszyzmu (hitleryzmu), kanclerz i wódz (Fϋhrer) III Rzeszy (1933-1945), odpowiedzialny za II wojnę światową i zbrodnię reżimu, którego był twórcą. Adolf Hitler dwukrotnie przebywał w Legnicy: 12 czerwca 1930 r. w drodze do Świdnicy na rozprawę sądową miejscowych nazistów i 22 lipca 1932 r., kiedy spotkał się z legniczanami (ok. 40 tys.). Był Honorowym Obywatelem Legnicy (1933 r.).